Historia kościoła w Fałkowicach jest długa i ciekawa. Nie wiadomo, kiedy go rzeczywiście wybudowano. W 1447 roku był przeprowadzony spis kościołów na tym terenie, jednak Fałkowice nie są w nim wymienione. To nie oznacza, że przed tym rokiem kościół tu nie istniał. Wprawdzie w dokumencie lokacyjnym z 1309 r. jest wzmianka, że jeśli w nowo osadzonej wsi mieszkańcy zbudują kościół, mają zaplanować dwa łany ziemi dla proboszcza. Należy jednak przypuszczać, że do jego powstania zbyt szybko nie doszło. Wiarygodne dane dotyczące pierwszego kościoła w Fałkowicach pochodzą z protokołu powizytacyjnego z 1679 roku, którego autor to wizytator Lorenz Janston z Namysłowa. Dowiadujemy się z niego, że Kościół Parafialny pod wezwaniem Świętego Stanisława został zbudowany dopiero w 1519 roku.
Historia kościoła w Fałkowicach jest długa i ciekawa. Nie wiadomo, kiedy go rzeczywiście wybudowano. W 1447 roku był przeprowadzony spis kościołów na tym terenie, jednak Fałkowice nie są w nim wymienione. To nie oznacza, że przed tym rokiem kościół tu nie istniał. Wprawdzie w dokumencie lokacyjnym z 1309 r. jest wzmianka, że jeśli w nowo osadzonej wsi mieszkańcy zbudują kościół, mają zaplanować dwa łany ziemi dla proboszcza. Należy jednak przypuszczać, że do jego powstania zbyt szybko nie doszło. Wiarygodne dane dotyczące pierwszego kościoła w Fałkowicach pochodzą z protokołu powizytacyjnego z 1679 roku, którego autor to wizytator Lorenz Janston z Namysłowa. Dowiadujemy się z niego, że Kościół Parafialny pod wezwaniem Świętego Stanisława został zbudowany dopiero w 1519 roku.
Pierwszy kościół parafialny w Fałkowicach został wykonany z drewna. W środku był wymalowany i ozdobiony obrazami, miał podłogę z drewna, cegieł oraz wąską i ciemną zakrystię. Oddalona nieco wieża także była wybudowana z drewna. Wisiały w niej trzy dzwony, odlane 4 lata po powstaniu świątyni. Pierwszy z nich (największy) poświęcono św. Michałowi, drugi (średni) św. Stanisławowi, a trzeci (mały) św. Wacławowi. Czwarty dzwon umieszczono w małej wieżyczce nad kościołem. Wewnątrz kościoła znajdowała się chrzcielnica wyrzeźbiona z pnia drzewa, która zawierała wodę święconą pod zamknięciem. Obok niej znajdowała się kolumna, w której zamykano święty olej. W XVII wieku w świątyni znajdowała się uboga mównica, proste i prymitywne ławki. Brak było w tym czasie konfesjonału i dlatego spowiedź odbywała się w ławce w pobliżu zakrystii. Wyposażenie kościoła stanowiły: 1 srebrny kielich, 4 alby, 1srebrny krzyż (znajduje się w kościele do dnia dzisiejszego), 4 świeczniki z cyny i 2 z rudy. Nabożeństwa odprawiano w języku polskim, a katecheza odbywała się w niedzielne popołudnia. Plebania i szkoła zostały wybudowane ze środków kościelnych, ponieważ parafianie nie wyrazili chęci pomocy.
W 1703 roku, za urzędowania księdza Sileniusa, świątynia fałkowicka została doszczętnie spalona, a następnie odbudowana – koszt inwestycji to 730 talarów. Po 18 latach, w 1721 roku, kiedy proboszczem był Baltazar, kościół ponownie doszczętnie spłonął. Ksiądz załamał się i odszedł z parafii. W następnym roku tj. 1722, ksiądz Franz Klimetzky z Opola, mimo wielu trudności, rozpoczął kolejną odbudowę świątyni z ołtarzem i amboną. Została ona sfinalizowana w 1733 r. Z biegiem czasu drewniany kościółek stał się zbyt ciasny i zastąpił go obecny – murowany, który powstał w 1881 r. Decyzję o budowie nowej świątyni podjęto w 1865 r., zaś zezwolenie z urzędu biskupiego ksiądz Adolph Kempski otrzymał w 1868 r. Grunt pod inwestycję zakupiono naprzeciwko starego kościoła, po drugiej stronie ulicy za 696 talarów, 27 srebrnych groszy i 6 fenigów. Cegły pod budowę przywieziono barkami – Odrą – do Popielowa, a drewno pozyskano z okolicznych lasów. 24 lipca 1878 roku ksiądz Kusch z Dobrzenia Wielkiego położył kamień węgielny pod nowy kościół. Przewidywano, że świątynia będzie kosztowała 150 tys. marek, z czego ⅓ mieli pokryć parafianie, a ⅔ władze kościelne. Patronat nad budową objął król pruski Wilhelm I, niemiecki cesarz. 16 czerwca ksiądz Kempski poświęcił 2 dzwony – jeden ku czci św. Barbary, drugi ku czci Marii. Zostały one odlane i przekazane przez firmę Geitner z Wrocławia. Wisiały one do I wojny światowej, zdjęto je w 1916 r. i wykorzystano na cele wojenne.
Wyposażenie nowego kościoła w stylu neogotyckim wyceniono na 4405 marek. W jego skład wchodziły: ołtarz główny, ambona, ołtarze boczne, ława do komunii oraz 4 konfesjonały z drewna lipowego. Zakupiono także organy za 6000 marek, wykonał je mistrz Ciopke. Po obu stronach świątyni wisiały 2 obrazy, z których jeden przedstawiał św. Stanisława, a drugi św. Barbarę. Namalował je Meler Blach.
Po księdzu Kempskim, w 1886 roku proboszczem został Maksymilian Ganczarski. Za jego czasów wybudowano plebanię, chociaż mieszkańcy nie byli chętni tej inwestycji. Po nim parafię objął ksiądz Józef Goretzki, pełnił on funkcję proboszcza w latach 1891-1937. Kontynuował rozbudowę kościoła, jednak nie sfinalizował jej zbyt szybko ze względu na I wojnę światową. Dopiero w 1928 roku przebudował wieżę kościoła z drewnianej na murowaną. Wtedy też umieszczono na niej zegar, który znajduje się tam do chwili obecnej. Po śmierci księdza Goretzkiego probostwo na krótko objął Wilhelm Schulz. W 1938 roku do parafii przybył ksiądz Buhl, który dążył do odnowienia fałkowickiej świątyni, jednak przeszkodziła mu w tym II wojna światowa. Po jej zakończeniu miejscowość znalazła się w obrębie państwa polskiego. Funkcję proboszczów w tym okresie pełnili: Franz Wenzel Buhl (1938-1969) oraz Józef Bałabuch (1969-2005). Obecnie proboszczem jest ksiądz dziekan Joachim Solga, który pełni tę funkcję od 2005 r.
Parafia fałkowicka jest położona na północnym krańcu Diecezji Opolskiej, sąsiaduje od wschodu z parafią Dąbrówka Dolna, od południa z parafią Pokój, a od północy z parafią Świerczów, leżącą w Archidiecezji Wrocławskiej. Parafia Fałkowice należy do Dekanatu Zagwiździańskiego, skupia 11 miejscowości i liczy około 1500 wiernych. Rzeczywista liczba parafian jest trudna do określenia ze względu na liczne wyjazdy zarobkowe za granicę. Parafię zamieszkuje ludność napływowa i autochtoniczna, z tego względu w niedzielę odprawia się także mszę w języku niemieckim. Odpust w kościele odbywa się w niedzielę po 8 maja i nawiązuje do patrona kościoła – św. Stanisława. Na uwagę zasługują również dwie kapliczki i cmentarz znajdujące się w Fałkowicach.
Cmentarz najprawdopodobniej powstał na początku XVI wieku, w tym samym czasie co pierwszy kościół. Ma on kształt prostokąta i jest położony naprzeciwko kościoła, przy drodze prowadzącej do miejscowości Świercowskie. Najstarsze nagrobki pochodzą z XIX wieku. Najciekawszy przedstawia Matkę Boską z Jezusem zdjętym z krzyża i znajduje się na początku cmentarza, z lewej strony. Na uwagę zasługuje także grób pochodzący z XX wieku, w którym pochowano dwie uczestniczki Powstania Warszawskiego: Jadwigę Kwiatkowską i Annę Lelerz. Położony jest on w środkowej części nekropolii, z lewej strony.
Bardzo ważną rolę w życiu fałkowiczan odgrywa kapliczka św. Floriana, patrona strażaków. Każdego roku organizowane są do niej procesje, podczas których mieszkańcy modlą się o ochronę przed pożarami. Kapliczka znajduje się po prawej stronie ulicy prowadzącej do miejscowości Świercowskie, ok. 50 m za kościołem.
Również co roku odbywają się procesje do kapliczki św. Urbana, znajdującej się po prawej stronie drogi do Lubnowa, pod koniec miejscowości. Święty ten był bardzo popularny w średniowieczu. W jego dzień, czyli 25 maja, błogosławi się pola i rolnicy modlą się o dobre urodzaje.
Od 2010 roku w Muzeum Diecezjalnym w Opolu można podziwiać fałkowicką Madonnę, czyli gotycką rzeźbę Matki Boskiej z Dzieciątkiem z końca XIV wieku. Nie wiadomo jak trafiła ona do Fałkowic. Początkowo była wystawiana w kapliczce św. Floriana i należała do rodziny Kukloków. Nikt nie znał jej wartości artystycznej i historycznej. Jest to tymczasem jedno z najcenniejszych dzieł górnośląskiego snycerstwa. W latach 40 – tych XX wieku przeniesiono ja do kościoła i umieszczono w nawie kościelnej, obok ołtarza. Ma 85 cm wysokości i jest wykonana z drewna. W 1987 roku ksiądz Józef Bałabuch przekazał rzeźbę do Muzeum Diecezjalnego w Opolu, aby zabezpieczyć ją przed kradzieżą i zapewnić jej fachową opiekę. Madonna przeszła w 2010 roku zabiegi konserwatorskie w Warszawie, usunięto z niej powojenne farby, odrestaurowano i na nowo można ją oglądać w Opolu.
źródło: http://www.gminapokoj.pl/661/parafia-rzymskokatolicka-w-falkowicach.html
Centrum Produktu Turystycznego i Kulturowego "Stobrawski Zielony Szlak"