Już w średniowieczu istniał w Ziemiełowicach dwór ziemski, który usytuowany był w północnej części parku. Miejsce obecnego parku zajmował gaj lipowy, na skraju którego znajdowała się mała murowana kapliczka rozbudowana w średniowieczu w mały kościółek. Dalsza rozbudowa majątku ziemskiego nastąpiła dopiero w wieku XVIII. Wówczas to powstały budynki gorzelni oraz kuźni dworskiej (dziś znajdującej się w skansenie wsi opolskiej w Bierkowicach w Opolu). Budynek gorzelni rozebrano natomiast w latach sześćdziesiątych. Na przełomie XVIII?XIX wieku następuje zmiana właścicieli majątku ziemiełowickiego.
W maju 1804 roku założyciel rodzinnej fundacji Ziemieckich dla biednych w Ziemiełowicach Erdman von Ziemitzky otrzymał zgodę od Królewskiego Wyższego Sądu Krajowego dla Śląska we Wrocławiu na prowadzenie działalności charytatywnej. Od 1809 roku zmienił się statut prawny dóbr i rodzina Ziemieckich tylko dzierżawiła część należących do niej gruntów, natomiast egzekutorem powinności dzierżawczych z ramienia królewskich domen państwowych został krewny żony fundacji Aleksander von Goszycky. Wobec narastających trudności finansowych ziemie tejże fundacji dostały się w ręce innego dzierżawcy Gottlieba Urbana.
Istotną datą w historii majątku był rok 1830. Wówczas to część Ziemiełowic należała do Biskupa Wrocławskiego a resztą rozporządzał urzędnik ziemski von Methner. Pod koniec XIX wieku właścicielem dóbr w Ziemiełowicach został potomek Rudolf von Methner. Ważna to data bowiem wtedy to po raz pierwszy pojawia się nazwisko rodziny Methner, w której rękach majątek zostanie rozbudowany. Rudolf von Methner posiadacz 180 hektarów ziemi w tym ok. 30% lasów oraz gorzelni w 1898 roku wzniósł imponujący pałac z otaczającym go pięciohektarowym parkiem. Okres wojenny Pałac Ziemiełowice przetrwał w niemalże nienaruszonym stanie.
Po zakończeniu działań wojennych majątek przeszedł na rzecz Skarbu Państwa Polskiego. Krótko po wojnie w pałacu znajdowała się szkoła, a w latach następnych na terenie założenia pałacowo parkowego zlokalizowano jednostkę Ochotniczego Hufca Pracy.
Był to czas kiedy obiekt tętnił życiem, jednak w latach 80. przystąpiono do jego likwidacji. Od tego czasu opuszczony i zaniedbany pałac wraz z parkiem popadały w coraz większą ruinę. Od 2006 roku jest własnością rodziny Praskich z Opola, która sukcesywnie i pod fachowym nadzorem przywraca założeniu pałacowo-parkowemu dawną świetność. Pracom renowacyjnym poddano budynek pałacu wraz z jego wnętrzami oraz zrewitalizowano park, przywracając mu dawny eklektyczny charakter.