Ogród francuski zamykała spora budowla, która została zbudowana w 1776 roku w okresie, gdy właścicielem Pokoju był jego założyciel Carl Christian Erdmann. Była ona postawiona przez inspektora budowli wodnych Hellera wraz z J.G. Klöberem według projektu Schirmeistera. Jest otoczona fosą wypełnioną wodą. Jest to salon wodny, zwany też herbaciarnią, który został wadliwie skonstruowany i wkrótce po wybudowaniu zawalił się. Zaraz po tym zdarzeniu usunięto dwa mosty i salon pozostał ruiną otoczoną wodą. Była to masywna konstrukcja budowlana, której podbudowa podzielona była na cztery pomieszczenia. Trzy służyły tamtejszemu pracownikowi, a w jednym znajdowała się pompa i zbiornik na wodę. Okrągła nadbudowa zakończona była przełamanym dachem stożkowym. Salon posiadał fontanny w formie płaskich, żeliwnych muszli. Woda tryskała z pysków delfinów oraz kolorowych kaczek. Od tamtej pory Salon nazywano „Ruiną”. Wówczas też zlikwidowano mostek i do dziś budowla jest niedostępna dla zwiedzających.

Kaplica jest elementem zamku w Karłowicach - usytuowana w jego skrzydle. Kaplica jest połączona z murami sąsiednich budynków, wzniesiona na planie prostokąta, orientowana, salowa, trójprzęsłowa z półkolistą apsydą w elewacji wsch., nakryta dachem dwuspadowo-naczółkowym, z półstożkowym dachem apsydy.  We wnętrzu sklepienia kolebkowe z lunetami. Ściany murowane z cegły, tynkowane, dachy kryte ceramiczną dachówką. W połaciach dachu okna powiekowe. W ścianach - okna zamknięte łukiem okrągłym, zróżnicowane w wysokości. Przebudowana w latach 1910 – 1913.

Przy ulicy Piastowskiej w pobliżu murów obronnych i w połowie drogi pomiędzy kościołem Franciszkańskim i św. Piotra i Pawła znajduje się budynek dawnego młyna, który został zbudowany już w 1409 roku. Młyn należał do króla Czech i został przekazany radzie miejskiej pod przewodnictwem Wacława IV Luksemburskiego (1361-1419) urzędującego w Pradze. Jednym z warunków przekazania tego młyna było to, że miał on działać na potrzeby zamku, gdyż planowana była jego likwidacja. Ze środków z UE przyznanych na lata 2011-2013 obiekt został wyremontowany i znajduje się tutaj Izba Techniki Młynarskiej.

Łubniany należały do parafii Jełowa. Drewniany kościół wzmiankowy w 1682 r. wybudowany jako wotywny i będący filią parafii Jełowa. Od 1859 r. Łubniany były samodzielną lokalią z własnym duszpasterstwem. Utworzenie parafii nastąpiło 22 lutego 1889 r. Obecny kościół wybudowany w 1872 r. w stylu neogotyckim pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny oraz świętych Apostołów Piotra i Pawła. W głównym ołtarzu znajduje się kopia Obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej z XVIII w. sprowadzona przez tutejszych parafian - pielgrzymów z Jasnej Góry. W bocznym zaś ołtarzu - Maryjnym, ustawiono oryginał figury Madonny z Dzieciątkiem, czyli Matki Boskiej ze Studzionki Leśnej (na terenie tutejszej parafii w Dąbrówce Łubniańskiej).

Do 1909 roku obok kościoła znajdował się cmentarz (wraz z krzyżem i kostnicą), natomiast później, z powodu braku miejsca, założono nowy. W 1931 roku rozpoczęto budowę domu klasztornego, który jednocześnie miał służyć jako dom starców. Po zakończeniu budowy dom nazwano St. Paulusheim (pol. Dom św. Pawła) i przekazano zgromadzeniu Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej z Poremby.

Parafię zamieszkuje 1780 osób, swym zasięgiem duszpasterskim obejmuje ona miejscowości: Łubniany, Dąbrówkę Łubniańską, Masów, Mańczok.

Murowana neogotycka kaplica z XIX w. wznosi się w Domaszowicach (gm. Domaszowice) przy skrzyżowaniu ulic Strzeleckiej i Polnej. Jest to kaplica wnękowa, dwukondygnacyjna. Obiekt składa się z ozdobnego wejścia do wnęki, na której to znajduje się sześcioboczna ostrosłupowa wieżyczka, w której prawdopodobnie wcześniej znajdował się dzwon. Wewnątrz kaplicy wiszą współczesne obrazy świętych.