Zarówno pałac jak i park nosiły charakter eklektyczny. Założenie pałacowo parkowe doskonale wpisuje się w trendy panujące w architekturze II połowy XIX wieku, w której powstało całe założenie. Postulatem wówczas dominującym dzięki uwrażliwieniu na piękno i tajemniczość był wymóg romantyczności i malowniczości. Niewątpliwie uzyskano ten efekt poprzez połączenie majestatycznej architektury z otaczającą naturą. Stąd romantyczne założenie parku angielskiego z parterem w stylu francuskim od południowej strony pałacu. W pałacu w Ziemiełowicach można odnaleźć niemal wszystko co jest charakterystyczne dla XIX wieku.
Park
Park podobnie jak pałac, to założenie eklektyczne, w którym połączono angielski park krajobrazowy z francuskim parterem kwiatowym przy południowej elewacji pałacu.
W parku o ogólnej powierzchni, ponad dwa hektary, znajdują się ogromne drzewa i grupy krzewów eksponowane na równo ciętym trawniku.
Starodrzew liczący 130 sztuk występujący w parku, to dorodne buki ,(pospolite, czerwonolistne), dęby, platany, lipy (drobno i szerokolistne), graby, wiązy, jesiony, rabinie akacjowe, topole srebrnolistne, czarne sosny, modrzewie oraz wiele innych gatunków.
Legenda
Pałac posiada swoją legendę głęboko utrwaloną w świadomości okolicznej społeczności. Opowiada ona o podziemnym przejściu z pałacu do średniowiecznego kościółka, który usytuowany jest we wsi. Dowodem na prawdziwość historii ma być widoczne, zamurowane wejście w najniższej części piwnicy pałacu. Legenda jak każda inna jest mało racjonalna, lecz stanowi miły i tajemniczy dodatek do bogatej historii pałacu.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac_w_Ziemie%C5%82owicach